खेळ अनोळखी

ते स्वप्न म्हणू की
सत्यची घडले सारे ?
तीज कविता म्हणू की
होते त्याचे भाव खरे ?

किणकिणल्या सार्‍या
त्या होत्या का तारा ?
की र्‍हुदयची माझे
झंकारियले होते ?

हळुहळुच येउनी
शीळ घालूनी गेला तो वारा
कि निश्वासच त्याचा
मज कुरवाळुनि गेला ?

क्षण कुणी असा हा
गंधीत करुनि गेला ?
हा धुंद मारवा
कि या पाऊसधारा ?

कि तोच तो हा
मज आजवरी जो
खेळ अनोळखी
प्रितीचा हा सारा ?

विंदांची क्षमा मागून !

देणार्‍याने देत जावे,
घेणार्‍याने घेत जावे.
देणारा देतच राहतो,
देणार्‍याचे "हात" सोडून,
घेणारा घेतच राहतो .
देणार्‍याच्या देण्याला
अनंतात सीमा नाही.
घेणार्‍याच्या "हात" घेण्याला
अनंतात स्थान नाही.
देणारा देतच राहतो,
शब्द देतो, अर्थ देतो,
धीर देतो, हात देतो.
बाकी सर्व घेऊन ;
घेणारा, "हातां"चे डोंगर रचतो.
मग कधीतरी
घेणार्‍या हातांकडे,
देणार्‍याच्या "हातां"च्या डोंगराकडे
बघत राहतो, समजू पाहतो, कळू पाहतो, ....
पण,
कळूनही वळत नाही,
वळला तरी,
डोंगराकडे जात नाही,
गेला तरी,
डोंगर काही उपसत नाही.
आणि उपसला तरी,
" बुंदसे गयी,
वो हौद से
आती नहीं । "