द्वैत

माणसांच्या पुरातून
उसळणारे,
हे आयुष्य !
प्रत्येक उसळीसरशी
आणखीन फेसाळणारे,
शुभ्र पांढरे....!
आणि तरीही
दुभंगत जाणारे....,
वार्‍यातून - लाटांतून
भरकटणारे...!
तरीही
डोलकाठीच्या स्वामित्वाची इच्छा
आकांताने उराशी लावून...,
नाही;
अनंताशी नाते सांगताना
वेगळेपण मी जपणार आहे !

आस

समोरून येणारी अनेक श्वापदे,

रोखलेली शिंगे..., आवासलेले जबडे...!
पाय रोवून, मनावर ताबा ठेवून...
आणि तरीही आतल्या आत
बंदिस्त होत..
सामोरी जाते आहे,
ताठ उभी राहून !
अनेक भावना, आकांक्षा...
हातावर पापणीचा केस ठेवून-
तो उडण्याची वाट पहात,
ही मालिका संपेपर्यंत
पाहते आहे, भरभरून
कोसळणार्‍या अंधाराकडे !
.............................
...............................
............................... !
संकटापासून पळून न जाण्याची
माझीच एक भयंकर आस !

मुखत्यार

तू विचारले नाहीस ,
मी ही ते गृहित मानले.
तेच आज मात्र नवीन भासवून
तू, तिसर्‍याकरवी मान हलवलीस....

तिची डावी-इजवी सारं काही सांगून गेली....
तुझी तडजोड, तुझा भित्रेपणा...
की साधा सरळ व्यवहार ?

पण विसरलास ?
या व्यवहारात डोळ्यांची भाषा
तूच सुरू केली होतीस, कधीकाळी...

त्याबद्दलही तक्रार नाही,
तुझा तू मुखत्यार आहेस !
पण माझ्या वेलीला
खतपाणी घालून,
फांद्या छाटण्यात,
तू काय मिळवलस ?
तिची मूळं तर
तशीच राहिलीत ना ?

दु:ख इतकच,
ती रुजवण्यास, वाढवण्यास, जपण्यास
माझी मीच मुखत्यार राहिले....!

मादाम तुसाँ

प्रत्येकाच्या मनात
एक एक मादाम तुसाँ .
फरक इतकाच
ती बनवतेय बोन्साय !

स्वतःच्याच अपेक्षांनी
प्रत्येकाला वेगळे रंग.
"माझ्या मनातल्या ;
तुझ्या बोन्सायसारखा
नाही तू रंगलास..."
ही चूक तुझी -
-माझी नाही....
प्रत्येकाची हीच खात्री !

"तुझे बोन्सायच ;
तुझ्यापेक्षा
मला, माझे वाटतात..."
माझे माझ्यावरच
अगाढ प्रेम !

३.१०.१९८६