कठीण करून टाकतोस ...

कैद करतोस
माझे शब्द
तुझ्या स्पर्शाच्या
वळणांनी
नि फुलवतोस
अबोलीचे वन

माझ्याजवळचे
सारे स्पर्शमणी
काबीज करून
हवे तसे झुलवून

माझ्या बंद पाकळ्या
पुरेपुर सुगंधीत करून
कठीण करून टाकतोस
सारं काही ...
काठावर उभं राहणं,
झोकून देणं ...
वा
वाहून जाणं ही !

रे... (२)

तुझा ठेवा,
तुझ्याच साठी जपताना
हरवणार्‍या, मोहाच्या ह्या
केव्हढ्या रे वाटा?

म्हटला तर तुझाच हक्क.
पण तरीही मोह ठरावा.
तू ही हे समजून आहेस.
पण मर्यादेच्या
तुझ्या पायर्‍या अन माझ्या...
त्यांचा ताळेबंद मांडताना
होणारी एक पुरेवाट !

माझ्यातल्या स्वच्छंद परीला
अनेक परींनी आवरावे लागते.
त्यात तुझ्या वर उठणार्‍या पावलांना
रेशमी बंधात ठेवावे लागते.
अन तरीही तुझ्यामाझ्यातला
अतुट हळूवार बंध वाढावा
म्हणून शोधलेल्या आडवाटा... !

प्रश्न केवळ विश्वासाचाच असता,
तर केव्हाच उधळला असता,
तुझाच ठेवा तुझ्यावर...
पण
संस्काराची बंधनं
ना तु झुगारलीस ना मी
रे ....
हीच आपली वहिवाट !