फिरव पाठ

दे शिव्या, दे लाथा, त्याच त्या माणूसकीला
कर ओरडा, पाठ कर त्याच त्या माणूसकीला !

लोकल आली, ढकल याला, ढकल त्याला
धक्का दे म्हातार्‍याला, सरकव त्या पोराला
पकड जागा, फिरव पाठ त्याच त्या माणूसकीला !

नोकरी आली, भर फॉर्म, काढ ओळख
बाकीच्यांचे फॉर्म फाडून, हो तट्टू वशिल्याचा
मिळव पैसा, फिरव पाठ त्याच त्या माणूसकीला !

संधी आली, पकड पकड, पटव ती
पुरव पैसा, लाव ओळख, दे वजन वरती
हो बडा, फिरव पाठ त्याच त्या माणूसकीला !

जग असाच शेवट पर्यंत, शेवटची संधी सोडू नको
चित्रगुप्ताकडे गेल्यावरही, जप तुझा निलाजरा प्राणी
दुसरा जन्म घेताना तरी, फिरव पाठ त्याच त्या माणूसकीला !

७.०६.१९८६

माझे कर्नाळ्याचे बोट

माझे कर्नाळ्याचे बोट
उभे उंच आकाशात
दगडाच्या वीटेवरी
उभा दगडीच विठू ||

माझ्या मनीच्या डोही
उठे अध्यात्मिक लाटा
नाव भेलकांडे माझी
वल्ही कशाची वल्हवू
हात अडकले माझे
माझे मलाच सावराया ||

ना उचले पाऊल
पडे भावनेचा वेढा
टेके डोई अन शब्द
बोले झोपले नशिब
काय हा रे तिढा
सोडू सुटता सुटेना ||

पुरे पुरे रे अध्यात्म
कोण कुठचा हा आप्त
नको भलतीच वाट
मज मीच अखेर
माझे कर्नाळ्याचे बोट
उभे उंच आकाशात ||

२.०४.१९८८

चोरी

झाकणं तशीच ठेऊन
यंत्रांची चोरी झाली
ती कोणालाच कळणार नाही;
कारण ............
झाकणं कोणीच उघडणार नाहीत !

झाकणं तशीच ठेऊन
यंत्रांची चोरी झाली
ती कोणालाच कळणार नाही;
कारण ............
आता तिथे झाकणंही उरली नाहीत !

२५.०८.१९७९

बे वफाँ

उस तसवीर को लेकर क्या किजे
जो आखोंको सजाँ देती है
इस दिल में बसी तसवीर का क्या किजे
जो दिलको जला देती है
हमारी कदमों के छालों का
खयाल करते थे जो कभी
इस दिल की छालों का भी
खयाल नहीं आज उन को
न मिली मुहोब्बत किसी की
न मिला प्यार उन का
हम जलते रहे, ढुंढते रहे
निशानी हर चिराग की
इस चमन में इक बहार
आयी... चली गयी
वो भी चल पडे, दिल को
यादों के सहारे छोड गये
बस इक बार छेड गये
इस दिल की तारों को
वो ही बजाते रहे हम
सूर,सारी जिंदगी भर


 रुपांतर...

या चित्राला कवटाळून काय करू,
जे छळिते डोळ्यांना
मनात भरलेल्या या चित्राचे काय करू,
जे जाळिते मनाला
माझ्या पावलांना बोचण्याची,
काळजी होती ज्यांना
आज ह्रदयाला बोचण्याची,
काळजी नाही त्यांना
नाही मिळाली सोबत त्यांची,
ना मिळाले प्रेमही
जळतच राहिले या जीवनी मी,
फिरते विराणी
या बागेत फक्त एक बहर;
आला...... निघोनी गेला
तेही निघून गेले आठवणीं सोबत,
मज सोडून गेले
हळूवार छेडूनी गेले,
मम ह्रदयीच्या तारा
तेच सूर आळवते मी,
आयुष्यभर सार्‍या