Wednesday, December 20, 2017

प्रत्येकाचा, ज्याचा त्याचा...

प्रत्येकाचा, ज्याचा त्याचा
आपला आपला कृष्ण

वादळ भरल्या यमुनेला
पदस्पर्शाचा कृष्ण
यशोदेच्या पान्ह्या मधला
नवनीतधारी कृष्ण

प्रेमरसाने ओथंबलेला
रासलिलेतला कृष्ण
भावविभोर,  प्रेममग्न
राधेतलाही कृष्ण

तत्व, निति, कृति, सार,
गीतेतला कृष्ण
यादवांच्या यादवीतील
एकाकी शर कृष्ण

अर्पण, निरपेक्ष, विषधारी
मीरे मधला कृष्ण
जात्यासोबत गात ओवी
जनाईचा विठु कृष्ण

भावभक्तीने पुजणाऱ्याचा
मूर्तीमधला कृष्ण
आत आत, सात कप्यात
तुझ्यामाझ्यातला कृष्ण

तुझ्यामाझ्या तृषेतला
इच्छाधारी कृष्ण
ज्याचा त्याचा प्रत्येकाचा
आपला आपला कृष्ण

Saturday, December 2, 2017

ती राधा होती...



मोरपिसातुनि हळूच आली
मऊ, गार झुळूक जराशी
उधळीत स्वप्ने सात रंगी
राधेची अलवार ओढणी

कुरळ्या कुंतला मधुनि सुटुनि
घुंगुर माळा होऊनि बसली
चाल जराशी घुंगुरवाळी
राधेच्या सुकुमार पाउली

पितांबराचा रंग सोनसळी
उन कवडसे लख्ख चमकति
झरझर झर झर येती खालति
बरस बरसले राधेच्या कांती

मधाळ भाव श्रीहरीच्या वदनी
निल गडद मेघांच्या मधुनि
भोर काळ्या मिटलेल्या डोही
काजळ काळे राधेच्या नयनी

अन मुरली मधून पाझरली ती
नव्हती दुसरी तिसरी कोणी
हळूवार उतरली, तीच होती
ती राधा होती, हरीच्या अधरी...

वाट असावी, वहिवाट नसावी



झुळुझुळू झर वहात असावी
आम्रतरु अन झुळूक जराशी
विहरत विहरत कोकिळ गाई
मनात फुलती अविरत गाणी

कधी पुळण वाटे हवीशी
लाटाची नक्षी हवे सभोती
स्वप्नातली सुंदर हवेली
बांधून पाहिन रेतीवरती

चित्र असे हे पुजते मानसी
सोबत सखेग तूच असशी
गुज  मनीचे सांगत राही
इरावती नव्हे ही अरुंधती

कळ

सुंदर सोनेरी सकाळ
नदीकाठची झुळझुळ
सुटलेले भन्नाट वादळ
वाडीतला उंच पोफळ
धप्पकन पडलेला नारळ
अंगणात झालेली पळापळ

उरात एक कळ
मन मात्र नितळ
शरीरभर मरगळ
मनाची मात्र चंगळ
बांधावच जरा बळ
आणावं सोंग बळं

वाटतं व्हावं फटकळ
मनात उगा हळहळ
डोळा पाणी घळघळ
आसवांना नाही खळ
नात्यांचा सारा घोळ
सोडव ते, चल पळ

गुढ गंभीर संध्याकाळ
दिवेलागण, कातरवेळ
चंद्राभोवती काळं खळं
उनाड लाटांची खळखळ
उजाड पसरलेला माळ
भोवंडून टाकणारा काळ!

ती, ...


गुणगुणते गुज काही खिडकीशी
संवाद मनाशी मनाचा चाले
आश्वस्त अशीही तुला पाहुनि
मज मलाच निवांत वाटे

आठवशी का जुन्यापुराण्या गोष्टी
की पाहशी नवनवीन स्वप्ने
समाधान मुखावर असे की
मज बघुनी निवांत वाटे

आठवती दिवस ते सोनेरी
सत रंगी तुझ्या बालपणीचे
कधी, कशी होशील मोठी
मज सतत चिंता वाटे

आज बघुनी तुला अशीही
घेशी निर्णय योग्य आयुष्याचे
आपुले, सर्वांचे नशीब घडविशी
पाहुन मज सार्थक वाटे

रहा अशीच सखे समाधानी
विलसु दे हास्य असे
नयनी आशा, रहा आनंदी
हेच आशिष द्यावे वाटे

हे पण हवं, तेपण हवं...

हे पण हवं, ते पण हवं
इथे पण गुंतायचय, तिथे पण
हे पण बघायचय, ते पण
सगळंच सगळंच हवय
ह्याचीपण तक्रार आहे, त्याचीपण
अडचणी सारख्या, सगळ्याच्याच
सहानुभूती हवी, सारखीच
सगळ्यांकडून,अन सतत
मी, मी, आणि फक्त मीच
लक्ष द्या, वा वा म्हणा,
आईग म्हणा, बिग हग म्हणा
फक्त मला, मला, मलाच
पण वेळ मात्र देणं नाही,
कशालाच, कोणालाच, कधीच...
पूर्णत्वानं झोकून देणंही
नाही, नाही, नाहीच
बयो, बस झालं,  बस थोडं
थांब थोडं, आत बघ थोडं
श्वास घे थोडा, खोलवर
मोठी हो ग, मोठी हो
कोणी येऊन नाहीच करू शकत
तुला अचानक जादुने मोठं
आपलं आपणच व्हावं लागेल
तुझं तुला मोठं
आहे त्यातूनच शोधावा लागेल
तुझा मार्ग, तुझ्याच साठी
तुझा आनंद, तुझं समाधान
तुझं तुलाच शोधायचय
ह्याच्या, त्याच्या, कुबड्या घेत फक्त
नाही ग येणार वाटचाल चालता
त्या धरायला किमान लागणारेत
तुझेच खांदे, तुझीच ताकद
ओळख हे, लवकरात लवकर
हे सांगणारेही चाललेत पांगत
छाटत चाललीयस आधार
पुढे आहे एकाकी रेत...

पसरलय विस्तीर्ण आयुष्य
ठरव, हवीय आभासी हिरवळ
की खरीखुरी, हिरवीगार, शांत
प्रेमाची, विश्वासाची पाखर!

Tuesday, November 14, 2017

पानगळीचा सडा


( फॉलकलर्सचा हा फोटो काढला अन मनात काही उमटलं...! कवितेचं नाव सरांनी सुचवलं __/\__  :))

चल दिले सारे रंग
उधळून तुझ्यासाठी
अंगावरचा हिरवा शालू
रंगवून टाकला
पिवळा, गुलाबी, केशरी,
अगदी भगवा न
मखमली तपकिरीही

अन मग थंडीने
कुडुडणाऱ्या तुझी
नजरही वर उठेना
थंडीचा कडाका उठला
तशी तुझ्या पापण्या
जडावल्या, झुकल्या.

फक्ता तुझ्यासाठी
पानगळही स्विकारली
तुझ्या पायासाठी
लालगुलाबी पानांचा
गालिचा पसरला
माझा गहिवर
उतरवून खाली टाकला
पानगळीचा सडा

आता चाल त्यावरून
पण जपून
थोड्याच दिवसात
अवघड होणारे तुला
साधं बाहेर पडणंही
मग घरातच रंगव
स्वप्न तुझी रंगीबेरंगी
तोवर मी आत,
आत गोठवून घेतो
माझ्यातलं सत्व

खोल तळाशी
अन खोडांच्या खरखरीत
फटिफटींतून
अंगाखांद्यावर बर्फाची
चादर लपेटून घेत
मी इथेच थांबेन
शिशीर संपण्याची
वाट बघत
उरातला हिरवेपणा
जपून ठेवत
थांबेन तुझ्यासाठी
फक्त तुझ्यात साठी!


Tuesday, September 19, 2017

लिहेन म्हणते काही

दिक्कालाच्या अनंत पटावर, लिहेन म्हणते काही
जमले - न जमले ते ते सारे, मांडेन म्हणते काही

क्षुद्र जीव अन क्षणिक मी, हे माहित आहे तरीही
क्षणिक उजळून दशदिशांना, सांगेन म्हणते काही

सागरा परि पसरले, हे विश्व सारे सभोवती
परि थेंबाचे अस्तित्व वेगळे, दाविन म्हणते काही

पिढ्यानपिढ्या अवतीभवती,  जन सारे असती
साऱ्यामधून झळाळते कण, जमवेन म्हणते काही

आयुष्याचा सारिपाट अन, फासे हाती काही
तरीही सुखाचे सहा पाडून, बघुया म्हणते काही

Wednesday, August 2, 2017

पाऊस...


पाऊस...
दूर नको, नको राहूस

पाऊस,
तुझ्यामाझ्या स्वप्नांचा
चल भिजु जरा
खळाळता झरा
तुझ्यामाझ्या प्रेमाचा
खोली नको पाहूस
दूर नको, नको राहूस
पाऊस...

पाऊस,
सोनसळी ऊन
ओसंडे डोळ्यांतून
झंकारली धून
स्पर्शा स्पर्शातून
आता नको उसासू
दूर नको, नको राहूस
पाऊस...

पाऊस,
चल देऊ झोकून
माझेतुझे मीपण
चिंब भिजून भिजून
होऊ एकच मिळून
दूर नको, नको राहूस
पाऊस..


Wednesday, June 28, 2017

गाज

आय थिंक,देअर फोर आय ॲम
हे, देकार्ट कधीच गेला सांगून
पण हे मला कळल्यापासून
हे अस्तित्व माझं मलाच
मिरवावं, मिरवावं वाटू लागलं

कधी संथ,शांत,निवांत वरून
कधी प्रचंड खळबळ आतून
कधी वादळापूर्वीचं गडद भरून
कधी उचंबळणारं खदखदून
अन मग वादळं, अनेक एकामागून

कधी लोकांचं ऐकणारं मन
कधी तावातावाने केलेलं भांडण
कधी रुढीतले उपटलेलं तण
कधी स्वत:शीच केलेलं रण
अन कधी अगदी, अगदी नवं सृजन

उमटेल, न उमटेल, पण असेल
जाणवेल, न जाणवेल पण असेल
एक नक्की, नक्की राहिल निनादत
मनाच्या खोल खोल गाभाऱ्यात
विचारांची एक संतत, अविरत गाज!

Monday, June 19, 2017

निरमोही



तू तो निरमोही, हे मुरारी
फिरसे न देखा एक बार भी
तू तो निरमोही, हे मुरारी

रंग तो सारे डारे तुने
भिगी चुनरि, मै रंगी सारी
तू तो निरमोही, हे मुरारी

एक बार रख ली मुरली
फिर ना रे तुने उठाई
तू तो निरमोही, हे मुरारी

कैसे सहुँ दु:ख ये सारे
कैसे रहु तुमबिन अकेली
तू तो निरमोही, हे मुरारी

चल पडे परदेस तुम तो
अब तो मै रहु तरसती
तू तो निरमोही, हे मुरारी


Thursday, March 16, 2017

प्रिया तुज वाचून दिनरात सुनी ही

प्रिया तुज वाचून  दिनरात  सुनी ही
सजणा तुज वाचुनि, संतत धार नयनी

येशील कधी तू अचानक दारी
हीच निरंतन आस मनाशी
प्रिया तुज वाचुनि दिन रात सुनी ही

नको मला तो साज शरिरी
नको नको तो गंध सुवासी
प्रिया तुज वाचुनि दिन रात सुनी ही

तलम वसने मला जाळती
गरम हवा ही वाळ्यांमधूनी
प्रिया तुज वाचुनि दिन रात सुनी ही 

Tuesday, January 24, 2017

सागरओढ ( अनुवाद)

Sea Fever : BY JOHN MASEFIELD या कवितेचा स्वैर अनुवाद

सागरओढ

आज गेलंच पाहिजे, खोल खोल एकांत समुद्रात आभाळासोबत,
संगतीला हवीय उंच शिडाची होडी अन तिलाच न्याहाळणारा एक तारा;
सुकाणूचा ताबा अन वाऱ्याच्या शिळेवर फडफडणारे शुभ्र पांढरे शीड,
सागरावरच्या गुढ गडद धुक्याला कापत जाणारा संधीप्रकाश.

मला पुन्हा जायलाच हवं, समुद्रात खोल खोल, बोलावतेय प्रत्येक लाट
वाऱ्याचा तो पुकारा, अगदी आतून आलेला पुकारा, नाहीच टाळता येणार आता;
शुभ्र नभांनी गच्च भरलेला वादळी दिवस हवाय फक्त,
फेसाळलेल्या फुटणाऱ्या लाटांचे तुषार, सीगलचा आर्त पुकारा.

मला गेलच पाहिजे समुद्रात खोल खोल, त्या वेड्या दर्यावर्दीसारखं,
उजेडाच्या तिरिपीसारख्या त्या,  गील आणि व्हेलच्या वाटेवरून;
आठवणींच्या लडीतून घुसत, हास्याच्या धबधब्यातून वाट काढत,
आणि शांत, सुमधुर स्वप्नात हरवून जायचय, ती गुढ गप संपायच्या आत.

Thursday, January 12, 2017

आणि म्हणे...



कबूल करणंही कोणाला अस्वस्थ करू शकतं;
हे कधी डोक्यातच आलं नाही.
इतका सरळ, साधा माफीचा मुद्दा;
कधी अडचणीचा ठरू शकतो, कोणाला.
नको ते जोडले जाणारे संबंध
आणि त्या सोबत येणारे मानपान...

जगणं साधं सरळ सोपं का असू नये
कंगोऱ्यांची किनार अन् गालबोटाचा ठिपका
अगदी हवाच का तलम मऊ वसनाला
सळसळ सुटत जाणारं अलवार पोत
हलकेच मनाला स्पर्शून जाणारं निरागस
सगळच कसं झाकोळून झाकोळून...

एक छोटासा हो - नाहीचा गुंता
अन त्यावर डळमळणारा डोलारा
खळ्ळकन फुटून पडलेलं
निर्वाज्य भावभावनांचं जग
अशक्य,अस्वस्थ तळमळ
अन उरलेली निर्विकार पोकळी...

आणि म्हणे जग न
आनंदाने.....