गाज

आय थिंक,देअर फोर आय ॲम

हे, देकार्ट कधीच गेला सांगून

पण हे मला कळल्यापासून

हे अस्तित्व माझं मलाच

मिरवावं, मिरवावं वाटू लागलं

कधी संथ,शांत,निवांत वरून

कधी प्रचंड खळबळ आतून

कधी वादळापूर्वीचं गडद भरून

कधी उचंबळणारं खदखदून

अन मग वादळं, अनेक एकामागून

कधी लोकांचं ऐकणारं मन

कधी तावातावाने केलेलं भांडण

कधी रुढीतले उपटलेलं तण

कधी स्वत:शीच केलेलं रण

अन कधी अगदी, अगदी नवं सृजन

उमटेल, न उमटेल, पण असेल

जाणवेल, न जाणवेल पण असेल

एक नक्की, नक्की राहिल निनादत

मनाच्या खोल खोल गाभाऱ्यात

विचारांची एक संतत, अविरत गाज!

निरमोही

तू तो निरमोही, हे मुरारी
फिरसे न देखा एक बार भी
तू तो निरमोही, हे मुरारी

रंग तो सारे डारे तुने
भिगी चुनरि, मै रंगी सारी
तू तो निरमोही, हे मुरारी

एक बार रख ली मुरली
फिर ना रे तुने उठाई
तू तो निरमोही, हे मुरारी

कैसे सहुँ दु:ख ये सारे
कैसे रहु तुमबिन अकेली
तू तो निरमोही, हे मुरारी

चल पडे परदेस तुम तो
अब तो मै रहु तरसती
तू तो निरमोही, हे मुरारी